Appie vertelt

Zoals vele anderen houd ik van een lekker lapje vlees. En het allerlekkerst is het om gezellig met familie of vrienden in de buitenlucht te genieten van gebraden vlees.   Sinds mijn afscheid van het Rotterdamse Havenbedrijf ben ik de trotse eigenaar van een echte Weber kolenbarbecue. Tot groeiend verdriet van mijn vrouw heb ik daar vele lappen vlees op gebaden. Ze was niet verdrietig omdat zij geen vlees lust, maar zij poogde lange tijd om mij over te halen te kiezen voor het gemak van gas. Maar ik zou me daar gek zijn: bij barbecue hoort de geur van smeulend vuur, nietwaar?! Toen zocht ze afgelopen voorjaar een verjaardagscadeau. En kreeg ik de vraag voorgeschoteld of ik wellicht zou willen nadenken over een skottelbraai, bijvoorbeeld te gebruiken tijdens vakanties met de caravan. Daar heb ik even over nagedacht en uit praktische overwegingen ging ik akkoord. De Weber is te groot om mee te nemen en die kleine, lichtgewicht kolenbarbecues zijn vaak van slechte kwaliteit. Dan is

Binnenkort is er bij ons in huis een jarige. Dat geeft feest, plezier en gezelligheid. Maar ook een hoop hoofdbrekens. Want waar sommige huisgenoten precies weten wat ze willen, is het in dit geval een heel stuk lastiger.   De wensenlijst is namelijk te verdelen in drie groepen: 1] nóg meer van hetzelfde, 2] voor een heel andere leeftijdscategorie en 3] 'weet niet'. Voor je het weet sta je dan hopeloos in het winkelcentrum om je heen te staren. Hopend op inspiratie.   Dus mag ik met mijn creatieve inslag werken aan een oplossing. Daar heb ik ondertussen een prima hulp bij. In de vorm van de app Wunderlist. Deze app is gemaakt als digitale actielijst. Voor het werk en voor het klussen thuis heb ik er to-do lijsten in staan. En tegenwoordig voor iedere huisgenoot (inclusief mijzelf) een lijstje. Door het jaar heen noteer ik de ooh's en aah's wanneer ze iets leuks, moois of nuttigs zien. Als dan de verjaardag (of Sinterklaas) nadert heb ik een aantal ideetjes waar

Iedere visser weet het: als je maar vaak genoeg een haak met aas in het water gooit en geduldig wacht... dan vang je vanzelf een keer een vis. Soms een kleintje, maar vanzelf een keer een grote. Foto: Hét Visblad Met phishing is het niet anders. Cybercriminelen sturen mails uit die verrassend echt lijken op mails van een bank of andere organisatie. En er klikken vanzelf wel mensen op een link in zo'n mail om dan uit te komen bij een echt lijkende internetpagina met inlogmogelijkheid. Natuurlijk logt er dan wel een keer iemand in. Soms vangt men zo een kleine 'vis', soms een grote. Die grote vissen, dat zijn de mensen die overal met hetzelfde mailadres inloggen en dan voor het gemak daarbij hetzelfde wachtwoord gebruiken. Log je dan in op die namaakpagina vanuit dat mailtje, dan heeft meneer of mevrouw cybercrimineel direct toegang tot jouw social media en - als je maar dom genoeg bent - toegang tot de gegevens van jouw creditcard. Dan hoeft er nog maar één ding te gebeuren,

Begin maart schreef ik op kantoor een blog over het boek "Komt een vrouw bij de h@cker" van Maria Genova. De tekst is nog steeds actueel, dus koos ik voor hergebruik. In haar boek ‘Komt een vrouw bij de h@cker’ beschrijft onderzoeksjournalist Maria Genova haar zoektocht naar een hacker. Die zoekt zij om haar pc te laten hacken. Want zij wil weten hoe gemakkelijk haar identiteit gestolen kan worden, of niet. Tijdens haar speurtocht naar een geschikte hacker komt zij in aanraking met diverse mensen van wie de identiteit ooit eens gestolen is. De verhalen van de slachtoffers van identiteitsfraude weeft zij moeiteloos door haar eigen speurtocht heen. Zonder dat het de lijn van het verhaal verstoort, want de voorbeelden verklaren haar zoektocht. Al snel wordt duidelijk dat slachtoffers van identiteitsfraude niet alleen maar mensen zijn die zorgeloos hun ID-bewijs hebben laten slingeren, of op het web surfen met een pc zonder virusscanner. De voorbeelden die Maria Genova aanhaal

Uiteraard weet k niet hoe het bij anderen thuis toegaat, maar bij ons loopt niet altijd alles gesmeerd. Over smeren gesproken: wij volwassenen vinden het vaak logisch om na smeerpoetserij onze handen te wassen. Dat doe je gewoon, net als na het plassen. Nou ja, ook onder ons mannen zijn er van die porken die denken dat dit niet nodig is na het urineren. Welnee, direct naar buiten lopen en een ander de hand schudden. Bah!   Maar toch, gemiddeld genomen hebben mensen fatsoen.  Wij pogen thuis de regel "na het plassen handen wassen" aan te leren. Dit gaat nog niet altijd zo vlot als ik zou willen, maar we blijven eraan werken. Nu moet onze toilet op termijn opgeknapt worden. En dan wil ik graag een wat bijzondere wasbak. Nou ja,wasbak... Meer een waskom.   We hebben nog even de tijd, dus kan ik rustig eens om me heen kijken wat er zoal te koop is op wastafelgebied. Zo zagen we onlangs een mooie, natuurstenen wastafel.   Natuursteen in minder strakke vorm is ook erg mooi.

Bij het verfraaien van de woon- of slaapkamer maakt een mens keuzes. Wat voor mij een lastige keuze is: de keuze tussen kunst en kids.   Met enige regelmaat komen de kinderen thuis met prachtige knutsels. Zijn ze op school met een project bezig geweest, thuis aan het tekenen geslagen of bij tante aan de knutsel. Het liefst zou ik al die knutselwerken ophangen in de woonkamer, zodat we er ultiem van kunnen genieten. Maar ja, onze woonkamer is niet enorm groot en we willen het ook een beetje leefbaar (= rustig en opgeruimd) houden. En daarbij: we hebben niet voor niets een paar mooie schilderijen gekocht, daar willen we ook gewoon naar kunnen blijven kijken. Soms zie ik schilderijen die ik er best naast zou willen hangen. Maar uit dezelfde ruimtelijke overwegingen komt er geen schilderij bij...   En ziedaar het dilemma: hoe geniet ik in een beperkte ruimte van de aanwezige kunst en van de nieuwe knutsels van de kids? Nu hangen de kunstwerken van de kids voor een bepaalde periode

Vorig jaar viel mijn oog bij de kassa van een speelgoedwinkel op 'onderweg bingo'. Een set bingo kaarten, maar dan met plaatjes van zaken die je onderweg tegenkomt. Want onderweg is er genoeg te zien en met zo'n spel hebben de kids geen filmpje nodig. Ook maak je ze zo een klein beetje bewust van hun omgeving.   Maar ja, ik vond het spel best aan de prijs. En Google heeft goede zoekhulpmiddelen. Zo kun je afbeeldingen zoeken op kleur. Kies voor zwartwit, gebruik naast het zoekwoord de tekst 'tekening' en je krijgt de mooiste plaatjes om een eigen bingo vel mee te vullen. Een auto met caravan, windturbine, kerktoren, koe of hijskraan bijvoorbeeld. Of specifieker: geen gewone auto, maar een cabrio of een ambulance. Of in het water naast de weg een binnenvaartschip. Je kunt het zo gek niet bedenken of Google vindt het. En zelf maak je van die plaatjes een onderweg bingokaart . Op maat gemaakt: passend bij het niveau en de belangstelling van jouw kids. Daarmee k