Als het even kan bezoeken wij ieder jaar een keer de Rotterdamse haven. Met veel plezier heb ik jarenlang de havenkaarten van dit prachtige gebied mogen maken. Toen heb ik ontdekt hoe geweldig groots en dynamisch dit stukje Nederland is. En iedere keer weer als we in de Rotterdamse haven zijn ben ik onder de indruk van de mega grote schepen, de giga containerkranen en al die ander extreem grote brokken technisch vernuft. Dat klinkt misschien wat overdreven. Maar het is nu eenmaal een feit dat alles in de Rotterdamse haven erg groot is. En dat maakt indruk!
En eens per jaar is er een bijzonder leuk evenement: de WereldHavenDagen. Drie dagen lang staat het nautische leven centraal in deze stad. Bedrijven en hulpdiensten geven demonstraties van hun kunnen, bedrijven zetten hun deuren open voor het publiek en gewone burgers kunnen een kijkje nemen op schepen van de koopvaardij of de Koninklijke Marine. En daar omheen is er van alles te doen, zien en te beleven dat te maken heeft met het werken in haven.
In mijn tijd bij het Havenbedrijf Rotterdam werkte ik als vrijwilliger mee: als verstrekker van informatie op de kade, als gids tijdens een bus- of vaartocht of als medewerker in de stand van het bedrijf zelf. Een mooie tijd, waarin ik regelmatig achter de schermen van het havengebeuren een kijkje kon nemen. Dat is al even voorbij, maar de wondere wereld van de haven blijft trekken. Dus toen bleek dat de agenda op zaterdag 3 september 2016 ruimte vertoonde (nou ja, helaas moest de vrouw des huizes aan de arbeid), was de keus snel gemaakt. Die ochtend reden wij in alle vroegte naar Rotterdam, zodat wij voor de opening van de dag al arriveerden in de evenementenzone. Na een plas en een kop koffie bij gingen wij het terrein verkennen.
Na een korte wandeling langs statige herenhuizen bereikten wij het water. En daar lag één van de publiekstrekkers al op ons te wachten: de Aeolus van het Nederlandse bedrijf Van Oord. Eigenlijk een groot drijvend platform met daarop aan de ene kant het stuurhuis en aan de andere kant een enorme kraan. Daarmee bouwen de medewerkers van Van Oord windmolenparken op zee. En dan is het wel handig dat het schip een stabiel platform biedt, aangezien zo'n windturbine nogal zwaar is en wel rechtop moet komen te staan. Vandaar dat het schip beschikt over vier poten van 85 meter hoog, waarmee het zichzelf horizontaal boven het water kan verheffen.
Voordeel van heel vroeg komen is dat er dan nog geen rij staat, dus we konden direct de Aeolus op. Wel werd op een nette wijze gepolst of we geen hoogtevrees hadden of hartkwalen... Hadden we niet (nog steeds niet gelukkig) en dat was maar goed ook, want tsjonge zeg: dat schip is hoog! En als je dan naar het topje van de kraan en de poten kijkt.. Brr... Dan krijg ik toch wel even de kriebels. Maar het levert ook enorm mooie uitzichten op!
Het volgende schip dat wij wilden bekijken was de Zeeleeuw. Dit is één van de duikboten van de Koninklijke Marine en dat leek ons wel een bezoekje waard. We hadden er zelfs zoveel zin in dat we de opmerking 'vanaf hier 2 uur wachtrij' op de koop toe namen. Dat was gelukkig maar anderhalf uur. En in die tijd genoten we van een grote diversiteit aan langsvarende patrouilleschepen van Politie en Havenbedrijf, een heleboel speed- en andere bootjes en natuurlijk de vele rondvaartboten die bezoekers de mooie plekjes van de haven laten zien. Maar het leukst was wellicht toch de over onze hoofden denderende helikopter. Prachtig om te zien hoe zo'n groot ding zo ztil kan hangen boven het water! En het water dat daardoor onze kant op stoof, dat namen we met plezier op de koop toe.
Het bezoek aan de duikboot kan ik niet met foto's omlijsten, aangezien fotograferen door de Marine niet werd toegestaan. Neem van mij aan dat het op een onderzeeër wat krapper is dan op een 'normaal' schip en dat het enorm leuk is als een matroos van de technische dienst vol enthousiasme over zijn boot vertelt. Petje af voor de mannen die in zo'n compact stukje vernuftige techniek zulk waardevol werk doen voor vrede en veiligheid!
Na de Zeeleeuw bezochten we even de modelboten en daarna was het tijd voor een andere ervaring. Met de watertaxi gingen we naar de overkant. Uiteraard naar de SS Rotterdam. Dat schip wilde ik al heel lang van dichtbij zien (het arriveerde in Rotterdam nadat ik er was vertrokken) én het betekende een net wat langer vaartochtje. Maar dat is relatief, want die Maastaxi's gaan zo razendsnel, we waren er nog veel eerder dan ons lief was. Dát was een belevenis. De kids wilden het liefst direct terug naar de overkant en dan nóg een keer. Maar ja, pa wist dat er nog veel meer leuks te doen en te zien was, dus dat ging niet door. En om te voorkomen dat dit verhaal te lang wordt, ga ik daar een volgende keer over berichten.
Reacties
Een reactie posten